Παρασκευή 8 Μαΐου 2009, 19.30

Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων

'The Lady of Late'

Χορογραφία – Σκηνοθεσία: Νατάσα Ζούκα

Δραματουργική Επεξεργασία: Νατάσα Ζούκα

Μουσική: Meredith Monk

Επεξεργασία Εικόνας: Kamvas productions

Ερμηνεύουν: Rachma Lachlali, Fatima Touil, Ebrou, Moustafa

Μοντάζ: Βάνα Κοσταγιόλα

Το σπίτι κοντά στη θάλασσα
Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο. Καινούρια στην αρχή, σαν τα μωρά που παίζουν στα περβόλια με τα κρόσσια του ήλιου! Κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες γυαλιστερές πάνω στη μέρα· όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας αλλάζουν, ζαρώνουν ή χαμογελούν μ’ εκείνους που έφυγαν μ’ άλλους που θα γυρίζανε αν μπορούσαν ή που χαθήκαν’, τώρα που έγινε ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο. Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια. Θυμάμαι τη χαρά τους και τη λύπη τους καμμιά φορά, σαν σταματήσω· ακόμη καμμιά φορά, κοντά στη θάλασσα, σε κάμαρες γυμνές μ’ ένα κρεββάτι σιδερένιο χωρίς τίποτε δικό μου κοιτάζοντας τη βραδυνήν αράχνη συλλογιέμαι πως κάποιος ετοιμάζεται να ‘ρθει, πως τον στολίζουν μ’ άσπρα και μαύρα ρούχα με πολύχρωμα κοσμήματα και γύρω του μιλούν σιγά σεβάσμιες δέσποινες γκρίζα μαλλιά και σκοτεινές δαντέλες, ή μια γυναίκα ελικοβλέφαρη βαθύζωνη γυρίζοντας από λιμάνια μεσημβρινά, Σμύρνη Ρόδο Συρακούσες Αλεξάνδρεια από κλειστές πολιτείες σαν τα ζεστά παραθυρόφυλλα, με αρώματα χρυσών καρπών και βότανα, πως ανεβαίνει τα σκαλιά χωρίς να βλέπει εκείνους που κοιμήθηκαν κάτω απ’ τη σκάλα. Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα σαν τα γυμνώσεις.

ΣΥΝΟΨΙΣ
Ένα βίντεο ή καλύτερα μια κινηματογραφημένη εμπειρία που διατρέχει τη μνήμη, τη λησμονιά, τον χρόνο, την αμεριμνησία, τη νοσταλγία, την ερημιά, το ανεπιστρεπτί. Αυτό που ο χρόνος χαράζει αποκτά ανεξάντλητη ομορφιά. Το χαλασμένο σπίτι – το σκαμμένο πρόσωπο. Παράθυρα χάσκοντα – μάτια βαθιά σα λίμνες. Η γυναίκα συντηρεί τη μνήμη, μένει εδώ, ριζώνει, γίνεται δέντρο – ζωή. Γεννά τον κόσμο. Ονειρεύεται και περιμένει…

Νατάσα Ζούκα