Το Επέκεινα στην Τέχνη... στη Ζωή...

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Ανοιχτή επιστολή* στο φίλο μου
τον Γκότφριντ Βίλχελμ

του Φώτη Καγγελάρη
(Το κείμενο βρίσκεται στο τέλος της σελίδας)

Αναλυτικό Πρόγραμμα Εκδηλώσεων

Εγκαίνια Εικαστικής Έκθεσης: Παρασκευή 6 Μαΐου 2011, 19:30
Διάρκεια έως 24 Μαΐου 2011, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Ακαδημίας 50,
Αίθουσες Ν. Γύζη και Ε. Ιακωβίδη, 1ος όροφος, Είσοδος ελεύθερη
Καθημερινά 10:00 - 20:00 & Κυριακή 10:00 - 14:00

Επιμέλεια

Θεόφιλος Τραμπούλης Κριτικός Τέχνης

Επέκεινα: επιστροφή στην πραγματικότητα

Κάθε στοχασμός για το επέκεινα, για ό,τι βρίσκεται πέρα από τα όρια, είναι, στην ουσία, αναστοχασμός για την πραγματικότητα. Κάθε απόπειρα περιπλάνησης στις δύσκολες χώρες που βρίσκονται πέραν των ορίων –η Νέκυια, τα ταξίδια στις Ουτοπίες, η υπέρβαση του σώματος στον Ντε Σαντ – δεν γίνεται παρά για να επιστρέψει ο ριψοκίνδυνος περιηγητής στον τόπο από τον οποίον ξεκίνησε με καινούργια εφόδια που μόνον έτσι θα μπορούσε να έχει αποκτήσει. Από την άποψη αυτή, η τέχνη, ως κατεξοχήν χώρος πέρα από το συμβολικό δεν είναι παρά ένας προνομιακός χώρος για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα και να την διερευνήσουμε με τη γλώσσα αποκλειστικά των μορφών.

Συμμετέχουν

Γιώργης Γερόλυμπος

Βαγγέλης Γκόκας

Ειρήνη Καραγιαννοπούλου

Στέλιος Καραμανώλης

Πόλυ Κοκκινιά

Γιάννης Μελανίτης

Ζάφος Ξαγοράρης

Ντόρα Οικονόμου

Αλίκη Παναγιωτοπούλου

Νίκος Παπαδόπουλος

Ηλίας Παπαηλιάκης

Τερέζα Παπαμιχάλη

Τούλα Πλουμή

Μαρία Πολυζωίδου

Γιάννης Σαββίδης

Νάνα Σαχίνη

Κώστας Σαχπάζης

Άγγελος Σκούρτης

Αναστάσης Στρατάκης

Δημήτρης χρηστίδης

Κατερίνα Χρηστίδη

Κώστας Χριστόπουλος

Βραδιά Ποίησης

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011, 20:00

Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων

Ακαδημίας 50, 1ος όροφος, Είσοδος ελεύθερη

Επιμέλεια - Παρουσίαση Προγράμματος

Λιλή Ντίνα

Ποιητές

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Νάνος Βαλαωρίτης

Χάρης Βλαβιανός

Βασίλης Ζηλάκος

Γιάννης Καλπούζος

Θεώνη Κοτίνη

Γιώργος Μαρκόπουλος

Φλώρα Ορφανουδάκη

Σωτήρης Παστάκας

Μανώλης Πρατικάκης

Θεατρική Παράσταση

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011, 21:00

Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων

Ακαδημίας 50, 1ος όροφος, Είσοδος ελεύθερη

"Ισμήνη" του Γιάννη Ρίτσου

Σκηνοθεσία-Κείμενο παράστασης: Άσπα Τομπούλη

Κοστούμια: Χριστίνα Μπάρλου-Παπούλια

Συνθέσεις ήχων: Δημήτρης Ιατρόπουλος

Φωτισμοί: Ηλίας Κωνσταντακόπουλος

Ισμήνη: Κάτια Γέρου

Ακροατής: Ήλιος Σαγίς

Επιστημονικό Συνέδριο

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων

Ακαδημίας 50, Αμφιθέατρο Α. Τρίτση, ισόγειο

Επιστημονική Επιτροπή

Κωστής Αντωνιάδης

Μάνια Βιδαλάκη

Φώτης Καγγελάρης

Επιστημονικά Υπεύθυνος

Φώτης Καγγελάρης

Συμμετέχουν

Απογευματινή συνεδρία, έναρξη 17:00

Δημήτρις Βεργέτης Ψυχαναλυτής, Διευθυντής Περιοδικού "αληthεια"

Μάνια Βιδαλάκη Κλινική Ψυχολόγος

Κατερίνα Μάτσα Διεθύντρια-Ιατρός Ε.Σ.Υ., Επιστημονικά Υπεύθυνη της Μονάδας Απεξάρτησης "18 Άνω"

Σάββας Μιχαήλ Συγγραφέας

Κωνσταντίνος Μίχος ομάδα χορού "Λάθος Κίνηση"

Κώστας Μωραϊτης Αρχιτέκτονας, Αναπληρωτής Καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων Ε.Μ.Π.

Μαρία Πίνιου - Καλλή τ. Πρόεδρος του Διεθνούς Συμβουλίου Κέντρων Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων - Εμπειρογνώμων Ύπατης

Αρμοστείας Ο.Η.Ε.

Μαριλένα Πρωίμου Διδάσκουσα Ανοιχτό Πανεπιστήμιο

Μάνος Στεφανίδης Ιστορικός Τέχνης, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

Πέτρος Τατσόπουλος Συγγραφέας

Θεόφιλος Τραμπούλης Κριτικός Τέχνης (Επιμελητής Εικαστικής Έκθεσης)

Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου θα επιχειρηθεί η προσέγγιση της διάστασης του Επέκεινα στη Φωτογραφία

Πρωινή συνεδρία, έναρξη 10:00

Συμμετέχουν

Κωστής Αντωνιάδης Καθηγητής Τ.Ε.Ι. Αθήνας

Δημήτρης Μαστοράκος Φωτογράφος

Ηρακλής Παπαϊωάννου Επιμελητής Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης

Ηώ Πάσχου Διδάσκουσα Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων - Τ.Ε.Ι Αθήνας , Φωτογράφος

Τάκης Τζίμας Διευθυντής Περιοδικού Φωτογράφος , Επίκουρος Καθηγητής Φωτογραφίας

(Μετά το τέλος της πρωινής και απογευματινής συνεδρίας, θα ακολουθήσει συζήτηση των εισηγητών με τους παρισταμένους)

Ομάδα χορού Λάθος Κίνηση

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Ακαδημίας 50

Κατά τη διάρκεια της απογευματινής συνεδρίας

"Αυτό εδώ είναι το χέρι μου"

Συμμετέχουν

Ανθή Καλιακάτσου, Ανδρέας Κολίσογλου, Κωνσταντίνος Μίχος, Κύνθια Νικολάου

Συναυλία

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011, 21:15

Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Ακαδημίας 50, ισόγειο

Pierrot Lunaire (Φεγγαρίσιος Πιερότος), A. Schoenberg, 1912

Μουσική Διεύθυνση: Θόδωρος Αντωνίου Συνθέτης, Μαέστρος

Recitation, φωνητική απόδοση: Σπύρος Σακκάς Βαρύτονος

Μουσικοί: Μέλη του Ελληνικού Συγκροτήματος Σύγχρονης Μουσικής

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Θόδωρος Αντωνίου

Φλάουτο: Ιβόνα Γκλίνκα

Κλαρινέτο: Άγγελος Πολίτης

Βιολί - Βιόλα: Ηλίας Σδούκος

Βιολοντσέλο: Κωστής Θέος

Πιάνο: Λορέτα Ράμου

Κινηματογραφικό Αφιέρωμα

Δευτέρα 16 έως Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Ταινιοθήκη της Ελλάδος

Ιερά Οδός 48 & Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136, Κεραμεικός

Σε συνεργασία με

Την Ταινιοθήκη της Ελλάδος - Κινηματογραφικό Μουσείο,

Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου,

Την feelgood entertainment

Επιμέλεια: Δημήτρης Μουζακίτης

"Βλέμματα προς το Επέκεινα στον Ελληνικό Κινηματογράφο"

Πρόγραμμα Προβολών

Δευτέρα 16/05/2011

18.00. Εκδρομή (Τάκης Κανελλόπουλος, 1966)

20.00. …Μέχρι το Πλοίο (Αλέξης Δαμιανός, 1966)

22.00. Ο Φόβος (Κώστας Μανουσάκης, 1966)

Τρίτη 17/05/2011

18.00. Όλγα Ρόμπαρντς (Χρήστος Βακαλόπουλος, 1989)

19.45. Ρεπό (Βασίλης Βαφέας, 1982)

21.15. Ιωάννης ο Βίαιος (Τώνια Μαρκετάκη, 1973)

Τετάρτη 18/05/2011

18.00. Η Φωτογραφία (Νίκος Παπατάκης, 1986)

20.00. Έρωτας στη Χουρμαδιά (Σταύρος Τσιώλης, 1991)

22.00. Τα Χρώματα της Ίριδος (Νίκος Παναγιωτόπουλος, 1974)

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ* ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΓΚΟΤΦΡΙΝΤ ΒΙΛΧΕΛΜ

"Ας είμαστε ρεαλιστές,
να ζητάμε το αδύνατον"
Μάης '68

Γιατί υπάρχει το Κάτι και όχι το Τίποτα, αναρωτήθηκε ο φίλος μου ο Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς, σε κάποια μας συνάντηση. Ξεπερνώντας, ακόμα μια φορά, το αρχικό δέος της ερώτησης, σου γράφω αυτή την επιστολή, φίλε Γκότφριντ Βίλχελμ, προσπαθώντας ν’ απαντήσω. Αναρωτιέμαι: αναγνωρίζοντας στο Τίποτα ύπαρξη σε τι θα διέφερε από το Κάτι; Πώς μπορούμε να βρεθούμε εκτός της ύπαρξης και εκτός του Λόγου ώστε αφ’ ενός να δούμε το Τίποτα ως Κάτι που δεν εμπίπτει στην ύπαρξη και αφ’ ετέρου ως Κάτι που δεν λέγεται; Ήδη, η φράση μου με προδίδει αφού κι αν ακόμα συνέβαινε αυτό, το Τίποτα ως Κάτι θα μιλιόταν, ως Κάτι θα υπήρχε. Για να μιλήσω για κάτι που δεν υπάρχει πρέπει να βρεθώ έξω από την γλώσσα, έλεγε ένας άλλος φίλος, ο Λούντβιχ. Και πώς να συλλάβω την μη-ύπαρξη παρά ως άλλη διάσταση ύπαρξης; Από ποιόν τόπο, λοιπόν, θέτω το ερώτημα, αφού αν υπήρχε το Τίποτα, θα αδυνατούσα Εγώ ο ίδιος ως Τίποτα να θέσω το ερώτημα; Αισθάνομαι, όμως, ότι πάω να ξεφύγω από το πρόβλημα μέσω της γλώσσας. Ξαναθέτοντας το ερώτημα μπροστά μου, λέω τούτο: είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει το Τίποτα, απ’ την στιγμή που εμπλέκεται σε όρους ύπαρξης, δεν είναι παρά μια διάσταση οντικότητας. Το είναι Τίποτα, οντικά, είναι ίσο με το είναι Κάτι. Το “δεν-είναι” προϋποθέτει ένα “είναι” που αναιρείται. Το “είναι” προϋποθέτει ένα “δεν-είναι” που αναιρείται. Όχι οντικά, αλλά κατά σειρά εμφάνισης όρων. Τώρα καταλαβαίνω γιατί, φίλε Γκότφριντ Βίλχελμ, αρχίζεις την φράση σου με το Κάτι. Το Τίποτα είναι ο Υποβολέας του Κάτι.

Έτσι, ούτε η ερώτηση “γιατί υπάρχει το Κάτι-Τίποτα” θα είχε νόημα γιατί, ότι και να σκεφτούμε ως συνέχεια της ερώτησης “…και όχι το Τίποτα;” θα παρέπεμπε στον εαυτόν του με τον τρόπο που είδαμε στην αρχική ερώτηση: γιατί υπάρχει το Κάτι και όχι το Τίποτα. Εξάλλου κι ο φίλος μας ο Ζαν-Πωλ, το θυμάσαι, είχε παρατηρήσει ότι η απουσία είναι μια δομή του είναι-εδώ, ένας οντολογικός δεσμός, το “γιατί” είναι υστερόχρονο του είναι και το προαπαιτεί. Ήταν στην ίδια συζήτηση που ο Ιμμάνουελ έθετε το περί “σκοπού”, και ο Ανρί, κάπως αγενώς, χαρακτήρισε την ερώτηση ως faux problème. Ακούω, λοιπόν, το ερώτημα σου ως γιατί να υπάρχει κατ’ αρχήν το Κάτι και όχι το Τίποτα. Έτσι, το Κάτι και το Τίποτα εμπλέκονται σε μια χρονική περιπέτεια που υλοποιεί τις οντικές τους θέσεις. Το Επέκεινα ως ισοδύναμο της θέσης του θεατή είναι συνάμα αυτό που έρχεται να συναντήσει το βλέμμα του, αυτό που το βλέμμα του έρχεται να συναντήσει. Είναι ο “πριν-τώρα” υποβολέας του Εδώ, και ταυτόχρονα η δυνατότητα του “μετά”. Εν αρχή ην ο Λόγος. Αλλά, εν αρχή ην και το πριν της αρχής. Το big-bang είναι το Κάτι που αρχίζει από το Κάτι-Τίποτα που προϋπήρχε. Ο κόσμος αέναα προϋπάρχει της γέννησής του. Αέναα θα μεταϋπάρχει του θανάτου του. Τι είναι Αυτό που κάνει την αρχή ως Λόγο να υπάρχει;
Τι είναι το Αυτό του Κόσμου;
Τι είναι το Αυτό του Κυρίου;
που κάνει
· τον Βιτγκενστάιν να λέει ότι το σπουδαιότερο μέρος στο βιβλίο του είναι αυτό που δεν έχει γραφτεί
· τον Φρόυντ να μιλά για την “άλλη σκηνή”, για το “πέραν της αρχής της ηδονής”
· τον Καντ να διαπραγματεύεται το εκτός εποπτείας “καθ’ εαυτό” και με την έννοια του Υψηλού να συναντά το αδιαμεσολάβητο εποπτείας Πραγματικό στο Λακάν
· τον Χάιντεγκερ να σταματά την αναζήτηση του Είναι και του Λέγειν στους στίχους του Χαίλντερλιν
· τον ερωτευμένο να λέει «σ’ αγαπώ πέρα από κάθε τι»
· τον Υπέρ-επέκεινα-Άνθρωπο, τον “πέραν του καλού και του κακού”, τον Εσταυρωμένο-Αντίχριστο του Φουκώ
· το πέραν των ορίων στον Σαντ, στον Μπατάιγ. Στον Παζολίνι, όπου το σώμα στον τόπο έξω από την Ρώμη, Επέκεινα της ιστορίας της πόλης, αναδεικνύεται σε ακραίο πολιτικό σημαίνον ως Επέκεινα της ρήξης της δικής του ιστορικότητας
και
· ο ωκεανός του Λωτρεαμόν και το σώμα στον Αρτώ
· ο Τάρσκι και το χιόνι είναι άσπρο εάν και μόνο εάν είναι άσπρο
· “η αυτοκρατορία των αισθήσεων” και η κατά Γκοντάρ πρόσθεση 1+2+3=4
· ο Στυλίτης μοναχός και “Dr Livingstone, I presume”, ο κάπτεν Κουκ και ο Μινχάουζεν
· η Αντιγόνη, ο Αίας… η Γουίνυ, το τσίρκο
· ο τρελός που ψαλίδισε τα γεννητικά του όργανα για να τα προσφέρει στα γενέθλια της γάτας του
· η ύβρις, ως ο έσχατα απεγνωσμένος ναρκισσισμός, η δικαιούμενη απόπειρα εξόδου από την ανθρώπινη κατάσταση
· το ριζικό ως ρίζα καταγωγής και συνάμα αμετάκλητος προορισμός: ο Οιδίποδας δεν μπορούσε να πάει πουθενά - ο Οιδίποδας είναι η επιθυμία του Άλλου
· του αποστόλου Καντ, η επιστροφή ως αρνητική αναχώρηση – κάθε σχέση προϋπόθεση πένθους, του Γρηγορίου Νύσσης
· οι μύθοι, τα παραμύθια, οι θρησκείες που υπαγορεύουν τους προς εκτέλεση άθλους του ανθρώπου ως σύγκριση με το Επέκεινα
· η ιδέα στον Πλάτωνα και το κινούν ακίνητον στον Αριστοτέλη
· κουνέλι ή πάπια. Αποκλειστικά… Η τρέλα στους μαθηματικούς
· ο Πάνος, που κανείς δεν μπορεί να του αποδείξει ότι δεν είναι γιός του Θεού
· ο προσδιορισμός της ταυτότητας από το Επέκεινα της Ετερότητας
· ο προσδιορισμός της Ετερότητας ως θάνατος και ως τρέλα. Η Χεγκελιανή διαμάχη, ο Μεγάλος Άλλος, το “Μπαλκόνι” του Ζενέ, η “Ανταρσία των αγγέλων”, ο πέμπτος Καρτεσιανός Στοχασμός του Χούσσερλ, ο Επέκεινα-Παρών κόσμος του Φίχτε. Η αθωότητα, η αγωνία και το Τίποτα στον Κίρκεγκααρντ, η 9η Δεκεμβρίου 1931 στο ημερολόγιο του Μαρσέλ…
· η αδυναμία ορισμού του “το” απ’ το ποντίκι στο αίτημα της πάπιας, στην Αλίκη
· η μη κατονομασία από τον Διονύσιο του “Παλαιού των ημερών”, η άνευ ονόματος παρουσία του “Εγώ ειμί ο ων” - “Την αρχήν ότι και λαλώ υμίν”
· το αίτημα της Σταχτοπούτας για φόρεμα με τον ουρανό με τ’ άστρα
· η κατά Μπαρτ ανάγνωση της φωτογραφίας ως κείμενο πέραν του θανάτου, η “υφαίρεση” του Μπαντιού και η αλήθεια, το μετέωρο βήμα της “διαφωράς”
· το “εγκώμιο της τρέλας” απ’ τον Έρασμο και “οι άνθρωποι είναι τόσο απαραίτητο να είναι τρελοί που θα ήταν άλλου είδους τρέλα το να μην είναι” απ’ τον Πασκάλ
· η κατά Μάικλς φωτογράφηση της πραγματικότητας ως φωτογράφηση του Τίποτα
· η συνάντηση του βλέμματος του γορίλα στη Ρουάντα, όταν ακίνητοι και θλιμμένοι κοιταχτήκαμε στιγμιαία μέσα στην ήττα
· η απόδοση του ουσιώδους μέσω των αντιθετικών νοημάτων στον Ισαάκ τον Σύρο και τους Νηπτικούς κι η συνάντησή τους με τον Γιάκομπσον για το νόημα της πραγματικότητας ως σύνθεσης αντιθέτων φωνημάτων
· η Αλίκη κι ο Γκιούλιβερ, ο Μόμπικ… ο Μπόμπυ Σαντς
· το Θεώρημα Κ΄ και το «Substantia sive natura sive deus» του Αγίου Σπινόζα
· το δραματικό χαμόγελο των νεόνυμφων στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου
· η απελπιστική αθωότητα των νηπίων στις πρώτες τους γυμναστικές επιδείξεις
· το μακιγιάζ των νεκρών, η μηχανή του Τοσκ. Η μηχανή του Μορέλ
· "με πόσους έχεις πάει…”. Cent personnes-sans personne
· η έρημος, η ζούγκλα, ο πάγος, η στέπα, ο “ορίζοντας”. Η Suzanne Urban
· ο Αντόρνο και το τέλος της τέχνης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης
· το Σινεάκ, το “Au Revoir”, το βερμούτ, το “crazy love”, o φόβος-επιθυμία για το “χορεύουμε;” ποιός θυμάται το πρώτο φιλί;
· το “άρα”, του πατρός ημών Ντεκάρτ που, μόνο “άρα” δεν είναι , καταργώντας έτσι εκείνο που πήγαινε να υποστηρίξει και αφήνοντας τη θέση κενή προς επίσκεψη Εκείνου που έτεινε να καταργήσει
· ο Ιώβ και η Ζυστίν
· αν μπορεί κάτι να είναι και να μην είναι, μπορεί κάτι ούτε να είναι ούτε να μην είναι, μπορεί κάτι να είναι και να μην είναι. Αριστοτέλεια, Διαλεκτικά, Μαθηματικά, Ψυχαναλυτικά οχυρωματικά έργα Λογικής - οριοθέτησης του Επέκεινα
· η θρησκεία που, ως γιγάντια ταπετσαρία στη γλώσσα, στον χρόνο, στον Μεγάλο Άλλο, στο θάνατο, τείνει να μας προστατεύσει από το Αλλού –το πυρ το εξώτερο- αγνοώντας ότι μεταμορφώνεται έτσι σ’ αυτό που θέλει ν’ αποφύγει: στο Αλλού που καλύπτει τα πάντα
· γενιά πεντακοσίων ευρώ
· ο Καλντερόν και το πιο μεγάλο αμάρτημα το να’ χεις γεννηθεί, ο Σιοράν και το χάνουμε τα πάντα στη γέννηση, το “μή φῡναι” στο Σοφοκλή
· ο Αρνχάιμ και ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής - η ένταση στην πτύχωση του μπαρόκ. Η ζωή ως ασθένεια με άσχημη πρόγνωση. Το νόημα ως σύμπτωμα του ψυχωτικού γεγονότος της ζωής. Η ζωή ως “flight to health” έναντι της ψύχωσης της ύπαρξης. Να περιμένουμε… Να επιθυμούμε. Άντε να περάσει κι αυτός ο χειμώνας…Ο σκοπός της ζωής ως άμυνα ενάντια στο θάνατο και ως αυτοϋπονόμευση αφού η πραγματοποίησή του απαιτεί την πορεία προς αυτό που θέλει ν’ αποφύγει (και τι να κάνουμε…πέστε μου; Να μην το γράψω αυτό το κείμενο;)
· οι συμβολικές συνιστώσες του Στρως για την ύφανση του ιστού
· ο Ζορό, ο Ρομπέν, ο Αιμίλιο, η Ντολόρες, ο Ερνέστο, ο Πατρίς, ο Νίκος, ο Αλέξης και άλλοι… και άλλοι… πολλοί
· η Κάρμεν και “τι πιο μεγάλη ευτυχία από το να πεθαίνεις απ’ το χέρι εκείνου π’ αγαπάς”. Η άμαξα του Κλέοβη και του Βίτωνα. Ο Μαν και “αυτοί που γνώρισαν την ομορφιά αξίζει να πεθάνουν”
· η αλήθεια ως σύνδεση ή διαχωρισμός των συμβόλων στον Λοκ, το μπορεί να υπάρχει αλλά να μην βρίσκεται πουθενά του Χιουμ, οι παράγραφοι 45, 65 του Μπέρκλεϋ. Το café Müller, o Ικαριώτικος χορός
· “γι’ αυτό σου ‘λεγα, να ξέρεις πάντα ποιό φαρμακείο διανυκτερεύει ή τουλάχιστον, κοίτα να ερωτευτείς” “Μη τους ξεσκεπάζετε τους ανθρώπους… αφήστε τους να κοιμούνται σκεπασμένοι με τα κουρέλια των επιθυμιών τους” “δεν θέλω να πεθάνω, δεν θέλω να γιατρευτώ, θέλω απλά να ζω μες την καταστροφή μου”
· η βούληση κατά Σοπενχάουερ στη μουσική, το “Ομ”, η κραυγή στον Μπέικον, η κραυγή στο Δαφνί. “Ω γλυκύ μου έαρ…“
· το φτύσιμο στην κάμερα
· το “ωχ!..” “σε παρακαλώ…” κλπ κλπ
· η Τέχνη, ως τέλειο παραβάν: «αν θέλεις να δεις κάτι, δες αυτό». Να βλέπουμε για να μην δούμε. Η Τέχνη ως παραβάν που συγκρατεί τον άνεμο του Αλλού ενόσω είναι συγκροτημένη απ’ αυτό: το τετράγωνο του Μάλεβιτς, το άηχο του Κέιτζ, η αυτοκτονία των Αξιονίστ, ο Στοκχάουζεν και η πτώση των πύργων… και οι παλιόφιλοι, ο Μπεργκ και ο Πικαμπιά, ο Ντυσάν… που χτυπούσαμε τα κουδούνια για να ρωτήσουμε τους ενοίκους αν μέναμε εκεί
· “δεν έχεις να πας πουθενά”. Ούτε αυτοκτονώντας
· ο Βλαδίμηρος, η Σύλβια, ο Παύλος, ο Βάλτερ, η Καμίγ, ο Λουί, ο Γιαννούλης και άλλοι… και άλλοι… πολλοί
· οι Άγιοι Γεώργιος και Δημήτριος γιατί φονεύουν μικρόσωμους δράκους;
· η ποίηση ως μετρονόμος του χάους, ο λόγος ως φόνος του πράγματος
· η αιχμαλωσία στην επιθυμία και η επιθυμία της άρνησης της επιθυμίας
· τα ψυχοσωματικά της Ελενίτσας και η εξασφάλιση του ακατανόητου
· η επιστήμη, η φιλοσοφία, η μυθολογία, ως η εκ του ασφαλούς οριοθέτηση του Επέκεινα
· το sinthome
· το Γκουαντάναμο
· το βλέμμα που βλέπει για να μην δει τη δυνατότητα του να βλέπει/να μην βλέπει, της Αγίας Λουκίας τα μάτια στο πιάτο, ο Μικρός Πρίγκιπας που χωρίς μάτια βλέπει τα σημαντικά. Κι ο Τειρεσίας που, αντί να βλέπει το μέλλον βλέπει το παρελθόν
· τα Τρόμπριαντ, το ανέβασμα των ανατολικών συνόρων του Κονγκό, το Μρακ Ου όταν δεν άντεξα την ομορφιά κι’ έσπασα το αυτί του Βούδα, η αγκαλιά με το γέρο-Ινδιάνο στο Μανάους…τα Γριζάτα
· η απόπειρα προς το Επέκεινα και η παγίδευση ανάμεσα στον έρωτα και τον θάνατο, των Σαιξπηρικών εφήβων
· η τελετουργία, φτιαγμένη από το υλικό που θέλει να αποκλείσει
· η κοινωνική εντολή για το πώς να είμαστε ευτυχισμένοι
· η πολιτική εντολή για το πώς να ζήσουμε και να πεθάνουμε, τι να θέλουμε, τι να
φοβόμαστε
· “κατά μέσο όρο”
· ο σκοπός της ζωής
· η καθημερινή έγνοια
· 4 ώρες τηλεόραση τη μέρα
· το καντιανό καθήκον, ο δισταγμός του Αρζούνα
· το όχι πέραν από το θεό και το διάβολο
· όχι πέραν της επιθυμίας
· όχι πέραν του φόβου
· όχι πέραν της σκέψης μας
· “γιατί σημασία έχει, να κάνουμε την επανάσταση την επόμενη Πέμπτη”
· ο Θάνατος που είναι προτιμότερος της Τρέλας
· η Τρέλα που είναι προτιμότερη του Επέκεινα
· το Επέκεινα που είναι προτιμότερο του …
· το Άρρητον ως ρήμα του είναι του. Το Άρρητον ρητά ενάντια στο είναι του
· ο “ Σκεπτόμενος”, αγαπητέ Ροντέν. Μα, τι υπάρχει για να σκεφτεί κανείς; Ακούω τον ψίθυρο της παραίτησης του Μαλλαρμέ: “η σάρκα μου φαίνεται ανιαρή… Κι έχω διαβάσει όλα τα βιβλία”
· “the world is clear to me but not to myself”
· εγώ, που επιμένω να ξεχνώ τους πρώτους στίχους απ’ τον Φάουστ, που επιμένω να θυμάμαι την πρώτη φράση της Απόδειξης του Θεωρήματος ΙΗ΄
· αυτά και άλλα πολλά
· τίποτα απ όλα αυτά
· προσθέστε το δικό σας “πέραν από…”
· μη προσθέσετε τίποτα
·

Η πραγματικότητα, σαν το όνειρο της πεταλούδας που βλέπει ότι είναι άνθρωπος και αναρωτιέται «αν ξυπνήσω θα είμαι πεταλούδα ή άνθρωπος που ονειρεύτηκε ότι ήταν πεταλούδα που ονειρευόταν ότι ήταν άνθρωπος;»

Ξυπνάμε στην πραγματικότητα για ν’ αποφύγουμε το Πραγματικό που συναντάμε στ’ όνειρο, έλεγε ο Λακάν. (ή αν θέλετε, κοιμόμαστε – ονειρευόμαστε (σ)την πραγματικότητα για να μην ξυπνήσουμε στο Πραγματικό).

Όλη η πραγματικότητα απόρροια του Επέκεινα
Όλη η πραγματικότητα αντίσταση στο Επέκεινα
Όλη η πραγματικότητα αναπαράσταση του Επέκεινα

Μπορούμε άραγε να συνδέσουμε το Κάτι – Τίποτα με το fort – da; Γιατί υπάρχει το fort και όχι το da ή το αντίστροφο; Γιατί να υπάρχουν και τα δύο; Όπου το ένα κάνει το άλλο να υπάρχει.

Η ερώτηση, λοιπόν, φίλε Γκότφριντ Βίλχελμ, νομίζω, ότι δεν είναι γιατί υπάρχει το Κάτι και όχι το Τίποτα αλλά, αν θα υπήρχε το Κάτι αν δεν υπήρχε το Τίποτα. Το απειροστικό, που θα ‘λεγες και συ. Η “συνδυνατότητα” του κόσμου που υπάρχει και του κόσμου που δεν υπάρχει. Η συγχρονικότητα, θα ‘λεγε ο Ανρί, εικόνας-αντίληψης και εικόνας-ενθύμησης, η συνύπαρξη παρελθόντος-παρόντος. Ας μην πούμε ωστόσο, ότι έτσι αίρεται η αμαρτία του Λόγου ως διχαστικής απόδοσης του κόσμου: το Ένα παραμένει το Δύο της καταγωγής του και αντίστροφα, αφού για ν’ αποδοθούν προϋποτίθενται το ένα του άλλου-ποιο είναι το“ άλλο”;- σ’ ένα διπλό αδιέξοδο, σε μια αμοιβαία έξοδο. Αυτά ήθελα να πω και μπορεί και να ‘χω άδικο. Λυπάμαι που βρίσκεσαι εκεί και δεν μπορούμε να ‘χουμε μια πιο ζωντανή συζήτηση. Αλλά, επ–εκεί-ναι που μου υπαγορεύεις αυτές τις σκέψεις, το Κάτι που λέω για το Τίποτα. Από το Επέκεινα.

Το Επέκεινα του Μεγάλου Τρόμου
Το Επέκεινα της Μεγάλης Ηδονής
Το Επέκεινα που υπαγορεύει τον εαυτό του στη διάσταση του Συμβολικού
Το Συμβολικό ως ενσαρκωμένο Επέκεινα, ο Λόγος ως ενσαρκωμένο Συμβολικό
Επέκεινα και Συμβολικό - Συμβολικό και Επέκεινα: η καρκινική γραφή του είναι
Το Επέκεινα που ως το αδύνατον αποβαίνει η προϋπόθεση του δυνατού
Τόσο δίπλα, σαν τον πόλεμο στο Ιράκ, τόσο αλλού, σαν τον πόλεμο στο Ιράκ
Ας ακούσουμε την προτροπή προς το Επέκεινα του θείου Μαρκήσιου:
«Πολίτες, ακόμα μια προσπάθεια για επανάσταση»

Ο Πρόεδρος της Ε.Μ.Π.Ε.
Φώτης Καγγελάρης

*Η επιστολογραφία, ως λογοτεχνικό είδος, αναπτύχθηκε παραμονές της Επανάστασης στη Γαλλία.

Εταιρεία Μελέτης Πολιτισμικής Ετερότητας (Ε.Μ.Π.Ε.)

The Society of Studies of Cultural Alterity

site: www.empealterity.com

blog: www.empe-alterity.blogspot.com

facebook: www.facebook.com/empe.alterity.allos

e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.