Επιστημονικό Συνέδριο

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων

Ακαδημίας 50, Αμφιθέατρο Α. Τρίτση, ισόγειο

Επιστημονική Επιτροπή

Κωστής Αντωνιάδης, Μάνια Βιδαλάκη, Φώτης Καγγελάρης

Επιστημονικά Υπεύθυνος

Φώτης Καγγελάρης

(Απογευματινή συνεδρία, έναρξη 17:00)

Συμμετέχουν

Δημήτρις Βεργέτης, Ψυχαναλυτής, Διευθυντής Περιοδικού "αληthεια"

'Πέραν της ζωής, εντός της τέχνης: Η μελαγχολία'
Στο πένθος το αντικείμενο δεν είναι νεκρό. Επιβιώνει πέραν της απώλειας του. Το ίδιο ισχύει κατά μείζονα λόγο στη μελαγχολία, όπου το μεν αντικείμενο παραμένει εντός της ζωής, καίτοι νεκρό, το δε υποκείμενο διάγει βίο νεκρού, παρότι δεν έχει αποβιώσει. Αυτή η διπλή ανακάλυψη του Φρόυντ αποτέλεσε τομή στη σύγχρονη σκέψη. Πένθος και μελαγχολία επανεδαφοποιούν (reterritorialiser) το επέκεινα της ζωής στην προσίδια ενδοχώρα της, απορυθμίζοντας και υποσκάπτοντας κάθε έννοια ορίου και διαφοράς. Συχνά σε αυτή την αδιαφοροποίητη ζώνη καταχωρείται η γεμάτη σφρίγος καλλιτεχνική παραγωγικότητα του ‘νεκρού’ υποκειμένου. Μελαγχολία, ιδιοφυία και δημιουργία αποτελούν ένα αινιγματικό τρίο γνωστό από την αρχαιότητα. Ο Φρόυντ, ο Λακάν και ο Ντερριντά είναι οι πλέον ενδεδειγμένοι στάλκερ για μια επίσκεψη σε αυτή την ανοριοθέτητη ζώνη.

Μάνια Βιδαλάκη, Κλινική Ψυχολόγος

'Μορφές - σύμβολα σε τελετές χωρίς κάθαρση. Η περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα'
Η κοινωνική ομάδα διαμορφώνει χώρους και τρόπους διεργασιών των συναισθηματικών, πνευματικών και κοινωνικών της αναγκών. Δημιουργεί τελετές που ενισχύουν τις σχέσεις των μελών και την πίστη τους σε κοινές αξίες και στόχους. Δομεί σύμβολα και αναπαραστάσεις που πλαισιώνουν τόσο την ψυχική όσο και την πολιτισμική της λειτουργία. Η ομάδα μπορεί να συγκινηθεί από μια ανθρώπινη ιστορία, από μια στάση ζωής ή από την έκβαση κάποιων γεγονότων. Μπορεί να αναζητήσει ή να δημιουργήσει μια ηρωικοποίηση. Πέραν της ισχύος της συμβολοποιημένης μορφής, η τελετουργική της χρήση και διάρκεια μας προκαλεί να διερευνήσουμε τα στοιχεία που την συνθέτουν. Κάνοντας μια αναδρομή στην περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα παρατηρούμε ότι η ένταση και η πληθωρικότητα των εκδηλώσεων συγκινησιακής φόρτισης υφαίνουν ένα νέφος που όσο πυκνώνει γίνεται θολό. Τα στοιχεία του γίνονται δυσδιάκριτα. Σταδιακά, όσο η έκτασή του απλώνεται, τόσο η υφή του αλλάζει, αραιώνει, η έντασή του εκτονώνεται, γίνεται λιγότερο ορατό. Χωρίς σταθερή νοηματοδότηση, χωρίς δικαίωση- "κάθαρση ", οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί
καθιστούν την περίπτωση εφήμερη και την καταδικάζουν στη κοινωνική λήθη.

Κατερίνα Μάτσα, Διεθύντρια-Ιατρός Ε.Σ.Υ., Επιστημονικά Υπεύθυνη της Μονάδας Απεξάρτησης "18 Άνω"

'Ο τοξικομανής και η "κρύπτη". Η προβληματική του ανέφικτου πένθους'
Η νεωτερική αστική κοινωνία, προπαντός στην εποχή της ιστορικής παρακμής της, χαρακτηρίζεται από την μαζική απώθηση του θανάτου και του πένθους, την ίδια στιγμή που όλα διαδραματίζονται κάτω από το φάσμα της καταστροφής και του θανάτου. Ο τοξικομανής, ένας ζωντανός-νεκρός, αναζητά απελπισμένα την κατάργηση των ορίων ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, οδεύοντας επέκεινα του χάσματος που τα χωρίζει. Με την επικίνδυνη συμπεριφορά της χρήσης ουσιών προκαλεί τον θάνατο για να τον ακυρώσει. Σε κάποιες περιπτώσεις, η τοξικομανία διαρθρώνεται γύρω από την από προβληματική του ανέφικτου πένθους. Ο αγαπημένος νεκρός στοιχειώνει μέσα στο ζωντανό υποκείμενο, εγκιβωτίζεται σε μια «κρύπτη» στον ψυχισμό του. Το τραυματικό γεγονός της ανεπανόρθωτης απώλειας, ένα καλά κρυμμένο μυστικό που συχνά συνοδεύεται από αίσθημα ντροπής και παραμένει γι’ αυτό ανείπωτο, ακατονόμαστο, αδιανόητο. Η απώλεια, ο τραυματισμός δεν ξεπερνιέται, το πένθος δεν επιτελείται, κι η «κρύπτη» κρατά το υποκείμενο, ατομικά και διαγεννεακά, σε μια παθολογική ταύτιση με τον νεκρό. Τα ναρκωτικά έρχονται να παίξουν το ρόλο του υποκατάστατου μιας αινιγματικής απουσίας κι ο θάνατος σαν φάντασμα πλανιέται μέσα στην οικογένεια, ακόμα και στις επόμενες γενεές. Το επέκεινα γίνεται ταυτόχρονα παρόν και απόν.

Σάββας Μιχαήλ, Συγγραφέας

'Επέκεινα της ουσίας: η συνάντηση του Πλάτωνα με τον εξόριστο Ποιητή'
Ως γνωστόν, οι ποιητές εξορίζονταν από την πλατωνική Πολιτεία. Ο ορίζοντας, όμως, που ανοίγει ο Πλάτων για μια ανάβαση προς την ανυπόθετον αρχήν, επέκεινα της Ουσίας, χαράζει την προοπτική μιας μελλοντικής επανεύρεσης με την εξόριστη Ποίηση, όπως δείχνουν οι περιπτώσεις του Ντάντε, του Πάουλ Τσελάν και του Ανδρέα Εμπειρίκου.

Κωνσταντίνος Μίχος, ομάδα χορού "Λάθος Κίνηση"
'Αυτό εδώ είναι το χέρι μου'

Κώστας Μωραϊτης, Αρχιτέκτονας, Αναπληρωτής Καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων Ε.Μ.Π

'Το τοπίο «πέραν του κόσμου αυτού». Συμβολική διαμόρφωση ήθους και πραγματιστική κατασκευή'
Αν η μεταθανάτια συνθήκη υποδεικνύεται κατ’ εξοχήν «ως κόσμος άλλος». «πέραν» του κόσμου αυτού, τότε πρέπει να επισημάνουμε συμπληρωματικά πως διαθέτει επίσης τοπιακό προσδιορισμό. Ηλύσια πεδία, ειδυλλιακό τοπίο στα πέρατα της γης «όπου βρίσκεται ο ξανθός Ραδάμανθυς και οι άνθρωποι διαμένουν, χωρίς πόνους σε διαρκή ευτυχία». Νήσος των Μακάρων, Παράδεισος ή, στην αντίπερα όχθη μιας τοπιακής επίσης προσέγγισης, Άδης, Τάρταρα, Κόλαση.

Αλλά το τοπίο δεν υποδεικνύει τη διαφορά από την καθημερινότητα της ζωής, στην περίπτωση των μεταθανάτιων συσχετισμών μόνο. Σε όλο το εύρος της νεώτερης δυτικής ιστορίας, η θεώρηση και η ερμηνεία του τοπίου, οι παραστάσεις της απόδοσής του στην τέχνη και οι υλικές διαμορφώσεις της κηποτεχνίας και της τοπιοτεχνίας, συσχετίζονται με πολιτιστικά και πολιτικά πρότυπα. Με εξιδανικευμένα υποδείγματα τοπίων δηλαδή, πέραν της συνήθους καθημερινότητας, προς τα οποία οι πραγματικοί τόποι της κοινωνικής διαβίωσης και πολύ ευρύτερα τα κοινωνικά ήθη, θα όφειλαν να συμμορφώνονται.

Αυτή η φαντασιακή και συμβολική θέσμιση των τοπιακών θεωρήσεων, πέραν του κόσμου αυτού, προς πολιτιστική και πολιτική συμμόρφωσή του εντούτοις, αποτελεί τη συνολικότερη ίσως εκδοχή της συνθήκης, σύμφωνα με την οποία αυτό που υπάρχει εδώ δε μπορεί να δομηθεί, ως πραγματιστική και υλική κατασκευή, παρά μόνο σε συσχετισμό με αυτό που υπάρχει «πέραν» της απτής συνήθους πραγματικότητας. Με διαφορετική διατύπωση, η πραγματιστική και υλική κατασκευή του τοπίου δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο σε συμπαρουσία με τη συμβολική τάξη συγκρότησής του, διαρκώς επανατοποθετώντας το επέκεινα στην εσώτερη εστία του ενθάδε και του οίκαδε.

Μαρία Πίνιου - Καλλή, τ. Πρόεδρος του Διεθνούς Συμβουλίου Κέντρων Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων - Εμπειρογνώμων Ύπατης Αρμοστείας Ο.Η.Ε

'Βασανιστήρια: Επέκεινα της ανθρώπινης κατάστασης'
Τα βασανιστήρια, όπως και ο θάνατος, είναι το όριο του επέκεινα. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι αν επιβιώσεις από βασανιστήρια, έχεις γίνει ένα άλλο άτομο που έχει μνήμη του γεγονότος. Πολλές φορές βγαίνεις καλύτερος, πολλές φορές όμως, ο τρόμος και η ταπείνωση που υπέστης, σε κάνουν να βυθίζεσαι σε μια σιωπή που αποτελεί συνέχεια αυτού που υπέστης

Μαριλένα Πρωίμου, Διδάσκουσα Ανοιχτό Πανεπιστήμιο

'Το Επέκεινα στον Ελύτη (με αφορμή, το έτος Ελύτη)'
Αντικείμενο της ανακοίνωσης είναι ο εντοπισμός του υπερβατικού στο δοκιμιακό του έργο του Ελύτη ο οποίος αναδεικνύεται ως «ο απώτερος στόχος» του. Για το λόγο αυτό διερευνώνται οι ιδεολογικές συγγένειες του ποιητή με τη θεωρία του υπερρεαλισμού και τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Ακολουθώντας τόσο τη διαλεκτική των Προσωκρατικών και του Πλάτωνα όσο και του υπερρεαλισμού, καταδεικνύεται ότι ο ποιητής προσέγγισε την αντίληψη της ζωής ως ένα αέναο γίγνεσθαι, που οδηγεί δυνάμει στην αποκάλυψη της βαθύτερης αλήθειας που τη διέπει .Η «καθαρή συνειδητοποίηση του κόσμου» κατά τον υπερρεαλισμό συσχετίζεται με την νεοπλατωνική «εικόνα»-έκφραση κατ’ αναλογία μιας νοητής πραγματικότητας-, η υπερρεαλιστική συμφιλίωση των αντιθέτων με την ηρακλείτεια «διχόνοια» και «αρμονία»,η πλατωνική «γεωμετρία»με τη θεωρία του Κυβισμού και την αναγωγή σε σταθερές αρχές της Νόησης και των Ιδεών. Ανάμεσα στις τελευταίες και η νεοπλατωνικής προέλευσης παρουσία μυστηριακού Φωτός στην ελληνική φύση παίρνει κεντρική θέση στην κοσμοθεωρία του Ελύτη (ηλιακή μεταφυσική). Με αυτόν τον τρόπο η ιδεαλιστική αρχαιοελληνική φιλοσοφική παράδοση συγκλίνει με το υπερρεαλιστικό αίτημα για μεταμόρφωση της πραγματικότητας μέσω του ονειρικού-θαυμαστού στοιχείου, αποδεικνύοντας ότι η καθαρή θεώρηση μιας υπερβατικής πραγματικότητας –συχνά με τη βοήθεια της ποιητικής εικόνας- συνοψίζει την «ουσία» της ιδεολογικής αναζήτησης του ποιητή.

Μάνος Στεφανίδης, Ιστορικός Τέχνης, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

'Ζωγραφίζοντας το επέκεινα ή ποιος φοβάται τα θαλερά πρόσωπα του κυρίου Θήτα?
Στη τέχνη περισσότερο από τα έργα, ο θεατής παρατηρεί το πρόσωπό του. Παρατηρεί τον εαυτό του τη στιγμή που προσπαθεί να κατανοήσει. Επίσης η τέχνη, ως φορέας μείζονος συγκίνησης έχει τη δυνατότητα της κάθαρσης, μέσα από πολλές υπόγειες διαδικασίες με τις οποίες μαθαίνουμε να μην φοβόμαστε τους φόβους μας. Λειτουργώντας δι' έρωτος, η τέχνη καθιστά ορατό το αόρατο, οικεία τα πρόσωπα του θανάτου, μαθαίνοντας μας εν τέλει να αγαπάμε τον κύριο Θήτα. Γιατί ο λεγόμενος φόβος του θανάτου είναι περισσότερο φόβος για τη ζωή.

Πέτρος Τατσόπουλος, Συγγραφέας

'Η Υστεροφημία - κίνητρο και τροχοπέδη'
Πολλοί δημιουργοί είναι όμηροι της υστεροφημίας -σε πολλές περιπτώσεις αποδεικνύεται φενάκη- με αποτέλεσμα να συνομιλούν μάλλον μαζί της παρά με τους συγχρόνους τους. Τα ιλαροτραγικά αποτελέσματα της εμμονής αποτυπώνονται στο έργο τους.
Η παράδοξη αυτή μεταθανάτια τακτική ενόσω ο δημιουργός είναι ακόμη εν ζωή προσδίδει στο έργο του μια αλλόκοτη διάσταση.

Θεόφιλος Τραμπούλης, Κριτικός Τέχνης, Επιμελητής Εικαστικής Έκθεσης

'Επέκεινα: ο ενδιάμεσος χώρος'
Κάθε στοχασμός για το επέκεινα, για ό,τι βρίσκεται πέρα από τα όρια, είναι, στην ουσία, αναστοχασμός για την πραγματικότητα. Κάθε απόπειρα περιπλάνησης στις δύσκολες χώρες που βρίσκονται πέραν των ορίων -η Νέκυια, τα ταξίδια στις Ουτοπίες, η υπέρβαση του σώματος στον Ντε Σαντ - δεν γίνεται παρά για να επιστρέψει ο ριψοκίνδυνος περιηγητής στον τόπο από τον οποίον ξεκίνησε με καινούργια εφόδια που μόνον με το ταξίδι αυτό θα μπορούσε να έχει αποκτήσει. Από την άποψη αυτή, η τέχνη, ως κατεξοχήν πέρα από το συμβολικό δεν είναι παρά ένα προνομιακό πεδίο για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα και να την διερευνήσουμε με τη γλώσσα αποκλειστικά των μορφών. Η πολιτική διάσταση της τέχνης δεν έγκειται καταρχάς στην πολιτική της θεματολογία ή στη μορφική διαχείριση του πολιτικού λεξιλογίου. Έγκειται στη μεταφορά και την συμπύκνωση του πολιτικού, στη δημιουργία ενός ενδιάμεσου χώρου, του μόνου δυνατού επέκεινα.

Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου θα επιχειρηθεί η προσέγγιση της διάστασης του Επέκεινα στη Φωτογραφία

(Πρωινή συνεδρία, έναρξη 10:00)

Συμμετέχουν

Κωστής Αντωνιάδης, Καθηγητής Τ.Ε.Ι. Αθήνας

'Η φωτογραφία χωρίς οδηγό ανάγνωσης'
Οι φωτογραφίες μάς δίνονται πάντοτε με ένα οδηγό ανάγνωσης. Ο οδηγός αυτός είναι ενσωματωμένος στη μορφή τους και ενισχύεται από το περιβάλλον μέσα στο οποίο παρουσιάζονται. Έτσι λοιπόν, από το οικογενειακό λεύκωμα μέχρι την εφημερίδα, αυτό που μπορούμε να δούμε στις φωτογραφίες είναι αυστηρά προδιαγεγραμμένο. Εντούτοις κάτι μας κάνει να πιστεύουμε πως μας δείχνουν περισσότερα από αυτά που μας επιτρέπεται να δούμε. Το θέμα της εισήγησής μου στηρίζεται στην υπόθεση να τις συλλάβουμε ατελείς, κατά κάποιο τρόπο απροετοίμαστες, και να παραβιάσουμε τον κανόνα τους. Τι θα δούμε τότε;

Δημήτρης Μαστοράκος, Φωτογράφος

'Αναζητώντας …ένα τόπο πριν…ένα τόπο μετά…'
Αναζητούμε ένα «τόπο πριν» από την προσωπική και την συλλογική μας διαμόρφωση, τον «τόπο του ασυνειδήτου», για τον J.Lacan, τον «πρωταρχικό τόπο» του M. Heidegger, τον «μυστικό τόπο» του Wittgenstein, όπου εδράζει ένα «πραγματικό» που δεν μπορεί να ειπωθεί, ούτε να κατηγοριοποιηθεί, ή να μπει σε τάξη, μη αναγνωρίσιμο επίσης από την δική μας αντίληψη. Στην ουσία όμως αναζητείται και ένας «τόπος μετά», μιας και η Ιθάκη σαν τόπος προορισμού και το ταξίδι σαν χώρος δοκιμασίας και ανάπτυξης του φαντασιακού-συμβολικού, έχουν δημιουργήσει έναν άλλο Οδυσσέα, έναν άλλο «τόπο». Ανάμεσα σε αυτό το πριν και το μετά έρχεται η φωτογραφία, ανεξάρτητα από την διαμόρφωσή μας και μας εξαναγκάζει σε παρατήρηση, μας προτείνει ένα «τόπο τώρα».

Μπορούμε να θεωρήσουμε την φωτογραφική πράξη ως μια τομή στην ταινία του Mobius, μια τομή στον χωροχρόνο, που δυνητικά φέρνει μπροστά μας μια εικόνα στην οποία το συνειδητό και το ασυνείδητο συνυπάρχουν. Το φαντασιακό, το συμβολικό και το πραγματικό σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου εξαναγκάζονται να εμφανισθούν, να εκτεθούν. Κάθε κλικ της φωτογραφικής μηχανής, ανεξάρτητα από το θέμα, συνιστά ένα «ακαριαίο κοίταγμα», πέρα από τις συμβάσεις, σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο και υπό διαμόρφωση «τόπο». Είναι μια ευκαιρία για να δούμε το «πραγματικό». Σε αυτό κατά την γνώμη μας οφείλεται η έλξη που ασκεί επάνω μας κάθε φωτογραφία και ο φόβος στην θέα κάθε φωτογραφίας, αυτό το στιγμιαίο τρέμουλο που το «σώμα» καταλαβαίνει, προέρχεται μάλλον από το αναμενόμενο χάσιμο αυτής της ευκαιρίας.

Ηρακλής Παπαϊωάννου, Επιμελητής Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης

'Σκεπτογραφίες: are you Serio(u)s?'
Τη δεκαετία του ΄60 ο Αμερικανός Ted Serios με τη βοήθεια του διακεκριμένου ψυχιάτρου Jules Eisenbud συμμετείχε σε μια σειρά πειραμάτων στη διάρκεια των οποίων πρόβαλε εικόνες με τη δύναμη της σκέψης πάνω σε φωτοευαίσθητα υλικά πολαρόιντ, σχηματίζοντας ασαφείς και ελαφρά ακαθόριστες εικόνες για τις οποίες επινοήθηκε ο όρος Τhoughtographs (Σκεπτογραφίες). Η διαδικασία αμφισβητήθηκε παρότι συνήθως γινόταν παρουσία μαρτύρων. Πώς η φωτογραφική πράξη, βασισμένη στην κλασική φυσική και χημεία, περνά στον χώρο του επέκεινα, μιας δράσης που βρίσκεται έξω από τα όρια της γνώσης μας για τον κόσμο; Η σχεδόν εξ επαφής δημιουργία αυτών των εικόνων θέτει αναμφίβολα επίσης το ερώτημα: πόσο πραγματικά κοντά είναι το επέκεινα, ακόμη κι όταν βρισκόμαστε μέσα στα όρια του συμβατικού χωροχρόνου;

Ηώ Πάσχου, Διδάσκουσα Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων - Τ.Ε.Ι Αθήνας , Φωτογράφος

'Η Φωτογραφία πέρα από τη γραφή και το φώς. Μια μελέτη πάνω στα όρια της πραγματικότητας'
Με την εισήγηση αυτή θα προσπαθήσουμε να ερευνήσουμε τα καλλιτεχνικά κινήματα των αρχών του 20 αιώνα που έθεσαν τις βάσεις για την νέα αντίληψη της φωτογραφικής αναπαράστασης. Ξεκινώντας με την εμφάνιση του Σουρεαλισμού μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο και φτάνοντας μέχρι την Νέα Αντικειμενικότητα θα ακολουθήσουμε τους φωτογράφους εκείνους όπου βασιστήκαν στην πραγματικότητα αλλά την αλλοίωσαν ή την παραμόρφωσαν με την δύναμη του ονείρου, με την αλλοίωση της φωτογραφικής ύληςκαι με την αποδόμηση του κάδρου.
...
Οι προσδοκίες για την πιστή αποτύπωση της φωτογραφίας ανατρέπονται και δίπλα στην εικόνα του ρεαλισμού που μας αποκαλύπτει η λογική, έρχεται η καλλιτεχνική φαντασία ν' ανοίξει τον δρόμο για μια άλλη διάσταση της πραγματικότητας, σκοτεινή και ανήσυχη όπου κυριαρχεί το όνειρο, το υποσυνείδητο, στον μετά- φωτογραφικό κόσμο.

Τάκης Τζίμας, Διευθυντής Περιοδικού Φωτογράφος, Επίκουρος Καθηγητής Φωτογραφίας

'Το χρονικό της εφεύρεσης της φωτογραφίας. Στο Επέκεινα του παρασκηνίου'
Πώς μεθοδεύτηκε η δημόσια παρουσίαση της εφεύρεσης της φωτογραφίας στην Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών της Γαλλίας, τη Δευτέρα 19 Αυγούστου 1839; Γιατί υποχρεώθηκε το Γαλλικό κράτος να αγοράσει τη νέα εφεύρεση και γιατί έδωσε μεγάλα, για την εποχή, ποσά; Τι σχέση έχει ο βουλευτής των Πυρηναίων Francois Arago με την... Δαγγεροτυπία; Τι αντιπροσωπεύουν οι κωδικοί 1 έως 69 που χρησιμοποιούσαν οι Niepce και Daguerre στην αλληλογραφία τους μέχρι το 1833; Τι ακολούθησε μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Niepce το 1833;

Μετά το τέλος της πρωινής και απογευματινής συνεδρίας, θα ακολουθήσει συζήτηση των εισηγητών με τους παρισταμένους.

Ομάδα χορού Λάθος Κίνηση

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων
Κατά τη διάρκεια της απογευματινής συνεδρίας
 
'Αυτό εδώ είναι το χέρι μου'

Συμμετέχουν
Ανθή Καλιακάτσου, Ανδρέας Κολίσογλου, Κωνσταντίνος Μίχος, Κύνθια Νικολάου